Bankbeslag

Bankbeslag is een rechtswege opgelegde maatregel waarbij een schuldeiser toestemming krijgt om het saldo van de bankrekening van een schuldenaar vast te zetten ten bate van de vordering. Het kan zowel conservatoir (voorafgaand aan een uitspraak) als executoriaal (na een rechterlijke beslissing) plaatsvinden. De uitvoering is meestal in handen van een deurwaarder, die de bank verzoekt tot bevriezen van het bedrag dat aan de vordering kan worden toegewezen. De bank blijft daarna verantwoordelijk voor de regeling van de te blokkeren fondsen en zorgt dat het beslag conform de bevelen wordt toegepast.

Tijdens het beslag geldt doorgaans een beslagvrije voet, een bedrag dat beschikbaar moet blijven voor de noodzakelijke kosten van bestaan. De hoogte van deze voet hangt af van de samenstelling van het huishouden en de geldende regelgeving. Het resterende bedrag kan aan de schuldeiser toewijzen worden totdat de vordering is voldaan, tenzij de rechtbank of het beslag zelf aanwijzingen tot wijziging geeft.

Schuldenaren hebben mogelijkheden om zich tegen een bankbeslag te verdedigen of de vrijgave van middelen aan te vragen, bijvoorbeeld om te zorgen voor noodzakelijke uitgaven of indien het beslag onevenredig is. Een rechter kan bij bezwaar of bij wijziging van omstandigheden het beslag beperken of opheffen. Banken zijn verplicht om mee te werken aan het beslag, maar moeten wel rekening houden met de beslagvrije voet en eventuele wettelijke vrijstellingen.

Bankbeslag is een van de belangrijkste executoriale instrumenten in het Nederlandse rechtssysteem voor de inning van schulden en kan deel uitmaken van bredere incassostrategieën, zoals beslag op loon of overige roerende zaken.