Ballistocardiografie

Ballistocardiografie (BCG) is een niet-invasieve techniek voor het registreren van de mechanische reacties van het lichaam op de ejectie van bloed uit het hart tijdens elke hartslag. Het resulterende ballistocogram geeft een indirect beeld van de cardiale output en de timing van de hartwerking. Historisch werd BCG gezien als een mogelijke methode om circulatoire functies te beoordelen, vooral toen directe metingen nog beperkt waren.

De meting vindt plaats met sensoren die het lichaam of de ondergrond waarop het lichaam rust registreren, zoals kracht- of snelheidssensoren onder een bed of stoel, of via draagbare rekentensors zoals accelerometers en druksensoren. De bewegingen van het hele lichaam zijn relatief klein en worden beïnvloed door houding, ademhaling en beweging; daarom vereist de interpretatie vaak aanvullende signalen zoals ECG of bloeddrukmeting en geavanceerde signaalverwerking om artefacten te verwijderen en relevante kenmerken te isoleren.

Geschiedenis en rol: ballistocardiografie ontstond in de eerste helft van de twintigste eeuw en werd aanvankelijk veelbelovend als niet-invasieve methode om cardiale functies te volgen. Door de opkomst van röntgen- en echocardiografie, evenals invasieve metingen, kreeg BCG minder wijdverspreide klinische toepassing. Desalniettemtal blijft het onderwerp van onderzoek, met name op gebieden zoals long- en slaapmonitoring en de ontwikkeling van draagbare hemodynamische sensoren.

Huidige status en toepassingen: moderne BCG-systemen worden vooral gebruikt in onderzoeksomgevingen en in sommige wearables voor continue, niet-invasieve signalen van hartoutput en contractiliteit. De methode is gevoelig voor houdings- en ademhalingsinvloeden en mist nog breed geaccepteerde standaardisering voor routinematige klinische diagnose, waardoor het doorgaans een aanvullend instrument blijft ten opzichte van ECG, echocardiografie en invasieve metingen.