zelfcompassie

Zelfcompassie is een houding ten opzichte van zichzelf die gericht is op vriendelijkheid in tijden van pijn of falen, in plaats van streng zelfkritisch te zijn. Het houdt ook in dat men erkent dat lijden en onvolkomenheden deel uitmaken van de menselijke ervaring, en dat emoties bewust en niet oordelend worden ervaren.

De drie kerncomponenten, zoals beschreven door Kristin Neff, zijn: vriendelijkheid jegens zichzelf (in plaats van zelfkritiek), het besef van gemeenschappelijke menselijkheid (in plaats van isolatie) en mindfulness of opmerkzaamheid (emoties en gedachten observeren zoals ze zich voordoen zonder te hoeven reageren).

Zelfcompassie is onderzocht als factor voor mentale gezondheid en veerkracht. Instrumenten zoals de Self-Compassion Scale meten deze constructie, en trainingen zoals Mindful Self-Compassion (MSC) bieden oefeningen om de houding te ontwikkelen en toe te passen in het dagelijks leven.

Toepassingsgebieden omvatten klinische psychotherapie, onderwijs, sport en werkende volwassenen. Onderzoek wijst op samenhang tussen hogere niveaus van zelfcompassie en minder zelfkritiek, betere emotionele regulatie en grotere veerkracht bij stress, angst en depressie. Het kan ook bijdragen aan betere zelfzorg en responsiviteit in relaties.

Kritiekpunten betreffen onder meer culturele variatie in de interpretatie van compassie, overlap met zelfwaardering en vragen over generaliseerbare effectiviteit bij ernstige psychopathologie. Sommige benaderingen, zoals Compassion-Focused Therapy, benadrukken bovendien de rol van evolutie en sociale context bij het ontwikkelen van compassie.