werkgeversrisico

Werkgeversrisico is een begrip uit het arbeidsrecht en het sociaal zekerheidsrecht dat verwijst naar het deel van de kosten en verplichtingen in een arbeidsovereenkomst dat voor rekening van de werkgever komt wanneer een werknemer ziek wordt of arbeidsongeschikt raakt. Tot dit risico rekent men doorgaans de loondoorbetaling bij ziekte voor een bepaalde periode, de verplichtingen rondom re-integratie en de kosten die voortvloeien uit arbeidsongevallen. Het begrip omvat ook de kans op langdurige uitval en de benodigde aanpassingen in arbeid of positie.

In Nederland raakt het werkgeversrisico vooral de fase van ziekte en arbeidsongeschiktheid. Werkgevers hebben in de eerste periode van ziekte de wettelijke plicht om het loon door te betalen en moeten meewerken aan re-integratie op basis van de Wet verbetering poortwachter. Na verloop van tijd treden sociale zekerheidsregelingen in, zoals de Ziektewet en de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA). Langdurige arbeidsongeschiktheid wordt verdeeld in WGA (werkhervatting gedeeltelijk arbeidsgeschikte) en IVA (inkomensvoorziening volledig arbeidsongeschikte), met uitkeringen verzorgd via UWV. De exacte hoogte en duur van loonbetaling en van eventuele vergoedingen vanuit publieke regelingen hangen af van de cao, arbeidscontract en individuele situatie. Het werkgeversrisico kan hierdoor variëren tussen sectoren en organisaties.

Bedrijven kunnen dit risico verkleinen door investeren in preventie en gezondheidsbevordering, arbomaatregelen en doelmatige re-integratie. Daarnaast kunnen private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen of collectieve regelingen worden afgesloten om resterende risico’s te dragen. Een doordachte risicobeheersing sluit aan bij goed management van personeel, veiligheid op de werkvloer en tijdige inzet van passende arbeid.