wegverharding

Wegverharding is het oppervlak van een weg dat het verkeer ondersteunt en bestand is tegen weersinvloeden. Het vormt de bovenste lagen van een verkeersbouwwerk en heeft functies zoals dragen van verkeersbelastingen, geven van grip en comfort, leveren van waterafvoer en bijdragen aan de veiligheid en duurzaamheid van de weg. Een goed ontworpen wegverharding houdt rekening met het soort verkeer, de locatie, het klimaat en de gewenste duurzaamheid.

Er bestaan verschillende typen verhardingen. Asphaltverharding, ook wel asfaltbeton genoemd, is veel toegepast vanwege relatief lage aanlegkosten en goede rij-eigenschappen. Betonverharding biedt vaak langere onderhoudsintervallen en grotere stijfheid, wat geschikt is voor zware belastingen. Straatverhardingen met klinkers of natuursteen worden nog toegepast voor esthetische waarden, toeristische routes of historische binnensteden. Daarnaast bestaan er andere bestratingsmaterialen zoals grind of halfverhardingen voor specifieke toepassingen, bijvoorbeeld als parkeerplaatsen of schikkingen in buitenruimte.

Een wegverharding bestaat uit meerdere lagen: onderfundering, fundering en de toplaag of verhardingslaag. Daaraan kan drainage en een onderliggende basislaag zijn toegevoegd om waterafvoer en stabiliteit te verbeteren. De toplaag bepaalt meestal de slijtvastheid en grip, terwijl de ondergrondse lagen de draagkracht en stabiliteit leveren.

Onderhoud en renovatie zijn essentieel voor de levensduur. Preventief onderhoud, reparaties aan scheuren, egalisatie en periodic resurfacing (bij asfalt) of vervanging van delen van de toplaag zijn gangbaar. Recycling en hergebruik van verhardingsmaterialen nemen toe in duurzame praktijkontwikkeling.

Regelgeving en praktijk worden in Nederland vormgegeven door bouw- en constructiehandboeken, richtlijnen van CROW en beweegredenen van Rijkswaterstaat. Er is een toenemende aandacht voor waterrobuustheid, geluidreductie en circulariteit bij Wegverharding.