weerkaarten

Weerkaarten zijn grafische voorstellingen van atmosferische omstandigheden, tijdelijk of voorspellend, over een geografisch gebied. Ze tonen vaak luchtdruk op zeeniveau, temperatuur, neerslag, wind, bewolking en fronten, en gebruiken symbolen, kleuren en lijnen om patronen zichtbaar te maken. Ze dienen om grote hoeveelheden waarnemingen en modeluitkomsten te interpreteren en snel inzicht te krijgen in het weer.

De bekendste soort is de synoptische kaart, die isobaren (lijnen van gelijke druk), hoog- en lagedruksystemen, frontale zones en gebieden met verwachte neerslag weergeeft. Daarnaast bestaan kaarten die temperatuurverdeling, windvelden, satellietbewolking of radarneerslag tonen, evenals kaarten met voorspelde velden uit numerieke modellen.

Data en productie: Weerkaarten worden samengesteld uit waarnemingen van weerstations, schepen, ballonnen, radars en satellieten, aangevuld met outputs van numerieke weersvoorspellingsmodellen. De kaarten worden door meteorologen of forecast-centra gegenereerd, gevisualiseerd en regelmatig bijgewerkt, vaak elke paar uur.

Gebruik en beperkingen: Ze worden gebruikt in het weerbericht, door de luchtvaart, scheepvaart, landbouw en media om weersverwachtingen te communiceren en beslissingen te onderbouwen. Ze zijn echter meestal momentopnames of probabilistische voorspellingen en bevatten onzekerheden door beperkte waarnemingsdekking, modellimites en de chaotische aard van het weer.

Geschiedenis en bereik: De ontwikkeling van systematische weerskaarten begon in de 19e eeuw met de opkomst van wereldwijde observatienetwerken. Vandaag worden kaarten geproduceerd door nationale meteorologische diensten en internationale organisaties en beschikbaar in digitale formaten als statische en interactieve kaarten.