warmtecomfort

Warmtecomfort is de toestand waarin iemand zich subjectief comfortabel voelt in zijn thermische omgeving. In gebouwen en HVAC-ontwerp wordt geprobeerd dit comfort te behouden, zodat gezondheid, welzijn en productiviteit niet worden beïnvloed. Het begrip wordt bepaald door zowel fysieke factoren zoals luchttemperatuur (Ta), stralings-temperatuur (TR), relatieve vochtigheid (φ) en windsnelheid (v), als persoonlijke factoren zoals metabolische activiteit en kleding (Clo-waarde).

Thermisch comfort is relevant voor ontwerp, beleid en onderhoud van gebouwen. Een goede warmtebalans voorkomt oververhitting of onderkoeling, vergroot comfort en verlaagt ziekteverzuim. Bij nieuwbouw en renovatie worden maatregelen gekozen op basis van normen, simulaties en bewonersfeedback.

Modellen en metingen: Het klassieke PMV/PPD-model (Predicted Mean Vote/Predicted Percentage Dissatisfied) van Fanger berekent gemiddeld comfort op basis van warmtebalans en factoren als Ta, TR, φ, v, M en Clo. Een adaptief comfortmodel houdt rekening met klimaat, cultuur en perceptie. In de praktijk spelen ook stralingsbalans en tocht een belangrijke rol bij het bepalen van het ervaren comfort.

Standards: Internationale normen zoals ISO 7730 en ASHRAE 55 definiëren acceptable comfort en methoden om PMV/PPD te berekenen. EN 15251 en EN 16798-1 beschrijven respectievelijk binnenklimaatcriteria en energiekaders voor gebouwen. Deze normen geven aan welke grenzen gelden voor operative temperatuur en ventilatie, afhankelijk van activiteit en kleding.

Toepassing en verbetering: Ontwerpers gebruiken zonwering, geschikte verwarming en koeling, isolatie en gebalanceerde ventilatie om warmtecomfort te sturen. Regelgeving en bewakingssystemen leveren feedback van bewoners en verbeteren prestaties. Eenvoudige maatregelen zoals het aanpassen van kleding of het verminderen van tocht kunnen direct effect hebben.