vezelnetwerken

Glasvezelnetwerken gebruiken glasvezels om lichtsignalen te transporteren en vormen zo een kerntechnologie voor hoge-capaciteitscommunicatie. Ze bieden grote bandbreedte, lange afstandsbereiken en zijn vrijwel immuun voor elektromagnetische storingen, waardoor ze stabiel en betrouwbaar zijn voor breedbandtoegang, bedrijfsnetwerken en datacenters.

De vezel bestaat uit een kern en mantel. Er bestaan twee hoofdtypen: single-mode, met een zeer dunne kern voor lange afstanden, en multi-mode, met een bredere kern voor korte afstanden. Gebruikelijke operationele golflengten zijn circa 1310 nm en 1550 nm; voor extra capaciteit kan DWDM meerdere golflengten tegelijk over één vezel dragen.

Netwerken kunnen twee hoofdmodellen gebruiken: point-to-point verbindingen en passieve optische netwerken (PON). Bij PON geldt een centrale terminal (OLT) en splitters die signalen verdelen onder meerdere eindgebruikers, terwijl aan de klantzijde een Optical Network Terminal (ONT) zit. In point-to-point verbinden transceivers direct één klant met het netwerk.

Toepassingen zijn breedbandinternet, bedrijfsnetwerken, telecommunicatie en interconnecties tussen datacenters. Glasvezelnetwerken leveren vaak symmetrische snelheden en lage latentie, wat ze geschikt maakt voor toepassingen met hoge eisen aan capaciteit en respons.

Voordelen zijn hoge capaciteit, duurzaamheid en weerstand tegen storingen. Nadelen omvatten hoge aanleg- en onderhoudskosten, complexe implementatie in bestaande infrastructuur, en kwetsbaarheid bij fysieke schade.

Historisch ontstonden glasvezelcommunicatie in de late jaren 1970 en 1980 en groeide door in de jaren 1990 en daarna. Vandaag zijn FTTH/FTTP en PON wereldwijd wijdverbreid, met upgrades naar hogere snelheden via NG-PON2 en DWDM-overlays.