verpakkingsgeuren

Verpakkingsgeuren zijn geuren die ontstaan door vluchtige stoffen die uit verpakkingsmaterialen vrijkomen. Emissies kunnen al tijdens de productie of in de opslag en het transport optreden en kunnen de perceptie van een product beïnvloeden, vooral bij voedsel- of cosmetica-verpakkingen.

De belangrijkste bronnen zijn vluchtige organische stoffen (VOCs) afkomstig uit kunststof materialen zoals polyethyleen en polypropyleen, uit inkt en coatings op karton en laminaten, uit lijm en labels, en uit gerecyclede grondstoffen die restgeuren bevatten. Een hogere temperatuur en vochtigheid verhogen de emissie; oudere of slecht opgeslagen verpakkingen kunnen sterker ruiken. Geurtypes variëren van plastische en solventachtige tot muf, fruitig of kruidig, afhankelijk van materiaal en productieproces.

Regelgeving en gezondheid: hoewel de geuren vaak voorkomen bij lage concentraties en doorgaans geen directe gezondheidsrisico’s vormen, kunnen sommige VOC’s irritatie of allergische reacties veroorzaken. In de EU en Nederland gelden regels die de hoeveelheid vluchtige stoffen en migratie naar voedsel of andere producten beperken. Leveranciers worden meestal gevraagd emissies en veiligheid van verpakkingsmaterialen te evalueren met passende tests; sensoriële evaluatie en olfactometrie worden gebruikt om geuren te beoordelen en acceptatiecriteria vast te stellen.

Beheersing: fabrikanten kiezen vaak voor lage-VOC-inkt en lijm, materialen met lage emissies en recepturen zonder opvallende geuren; verpakkingen kunnen vooraf geventileerd of gerijpt worden. Goede opslagcondities en het vermijden van sterke warmte kunnen de perceptie verminderen.