verbindingskwaliteit

Verbindingskwaliteit is de algemene prestatie van een communicatielink tussen twee punten en geeft aan hoe effectief en betrouwbaar data kan worden verzonden en ontvangen. Het verwijst naar zowel de nauwkeurigheid van de overdracht als de snelheid en de beschikbaarheid van de verbinding, en houdt rekening met factoren zoals fouten, vertragingen en storingen.

Belangrijke meetpunten zijn onder meer throughput (de gerealiseerde bandbreedte), latency of ronde tijd (RTT), jitter (variatie in latency) en packet loss (verloren pakketten). Voor uitstekende spraak- en videoverbindingen wordt ook vaak gesproken over de bitfoutkans en, bij draadloze verbindingen, signaal-ruisverhouding (SNR) en modulatiefouten. In bedrijfsomgevingen kan men ook beschikbaarheid en SLA-gerelateerde criteria hanteren, evenals gebruikerservaring-indicatoren zoals MOS (Mean Opinion Score).

Metingen kunnen actief plaatsvinden, bijvoorbeeld met ping, traceroute en snelheidstesten, of passief via monitoring van werkelijk verkeer over tijd. Een eind-tot-eind resultaat kan afwijkingen tonen die wel of niet zichtbaar zijn in enkel hop-voor-hop metingen. Het is gebruikelijk onderscheid te maken tussen objectieve meetwaarden en subjectieve kwaliteit van gebruikerservaring (QoE).

Factoren die de verbindingskwaliteit beïnvloeden zijn onder meer het fysieke medium (glasvezel, koper, draadloos), afstand, omgevingsomstandigheden, storing en congestie, routering en overhead door protocollen, evenals apparatuurkwaliteit en foutcorrectie. Verbindingskwaliteit wordt ingezet bij netwerkontwerp, troubleshooting, QoS-planning en SLA-management.

Verbeteringen kunnen bestaan uit infrastructuurupgrades, optimalisatie van routing en QoS, reductie van retransmissies, redundantie, uitbreiding van dekking en betere interferentie- en modulatiebeheer. Het is een dynamische maatstaf die voortdurend kan variëren afhankelijk van gebruik en omstandigheden.