verbindingskenmerken

Verbindingskenmerken is een overkoepelende term die de kenmerken beschrijft van een verbinding tussen twee of meer entiteiten. De term wordt in verschillende vakgebieden gebruikt om te verwijzen naar de aard, sterkte en betrouwbaarheid van de verbinding, evenals naar meetbare eigenschappen en voorwaarden waaronder de verbinding functioneert.

In de scheikunde verwijst het vaak naar kenmerken van bindingen tussen atomen of moleculen: de aard van de binding (covalent, ionair, metaalbinding, waterstofbrug), bindingsenergie en lengte, bondorder, polariteit en dipoolmoment, en de stabiliteit van de verbinding.

In netwerken en telecommunicatie beschrijven verbindingskenmerken eigenschappen van een communicatielijn of -kanaal: bandbreedte, throughput, latency, jitter, pakketverlies, betrouwbaarheid en beschikbaarheid, het gebruikte medium, en de protocollen die worden toegepast.

In sociale wetenschappen kan het verwijzen naar de sterkte van verbindingen tussen personen of groepen (zwaarte van een relatie), multiplexiteit, frequentie van interactie, en invloed op informatieverspreiding en samenwerking binnen een netwerk.

Meting en standaarden: identificatie van verbindingskenmerken gebeurt via metingen, standaarden en modellering. Voor scheikundige bindingen vindt men meetwaarden zoals bindingsenergie en lengte; voor technische verbindingen zijn indicatoren als betrouwbaarheid, beschikbaarheid en latentie gebruikelijk; in sociale netwerken worden vaak kwantitatieve en kwalitatieve maatregelen van relatie-sterkte en multiplexiteit toegepast. Interpretatie van verbindingskenmerken is contextafhankelijk en kan normatieve eisen impliceren die per domein verschillen.