usabilityindicatoren

Usabilityindicatoren zijn meetbare kenmerken die de bruikbaarheid van een product of dienst in de context van gebruik aangeven. Volgens ISO 9241-11 bestaat bruikbaarheid uit drie hoofdcomponenten: effectiviteit, efficiëntie en tevredenheid. Indicatoren kunnen zowel kwantitatief als kwalitatief zijn en worden ingezet om de gebruiksvriendelijkheid van interfaceontwerpen te evalueren en te volgen.

Voorbeelden van kwantitatieve indicatoren zijn taakvoltooiingsgraad, gemiddelde tijd per taak, foutpercentage, aantal keren hulp nodig, en het aantal klikken of navigatielagen dat een gebruiker doorloopt. Kwalitatieve indicatoren omvatten gebruikerstevredenheid, perceptie van het gemak van leren, en genormeerde scores zoals de System Usability Scale (SUS) of andere tevredenheidsmetingen. Ook leerbaarheid over meerdere sessies en time-to-competence kunnen als indicatoren dienen.

Indicatoren worden verzameld via verschillende methoden, zoals usability testing (in laboratorium- of afstandsopstellingen), heuristische evaluaties, cognitieve walkthroughs, en enquêtes. Daarnaast kan het analyseren van logdata en clickstreams aanvullende inzichten geven in gebruikspatronen en potentiële knelpunten.

Toepassing en interpretatie: usabilityindicatoren helpen bij het vergelijken van ontwerpopties, het meten van voortgang bij iteratieve verbeteringen en het bepalen van targetwaarden. Ze zijn contextafhankelijk en vereisen zorgvuldige selectie op basis van doelgroep en taken. Triangulatie met kwalitatieve feedback vergroot de betrouwbaarheid van conclusies.

Gerelateerd zijn normen zoals ISO 9241-11 en gevestigde evaluatietechnieken. Indicatoren vormen daarmee een kerninstrument voor het verbeteren van de bruikbaarheid van producten en systemen.