systeemcapaciteit

Systeemcapaciteit is de maximale belasting die een systeem onder vastgelegde omstandigheden kan dragen zonder onaanvaardbare achteruitgang in prestaties of beschikbaarheid. Het omvat doorgaans de beschikbare verwerkingskracht, geheugen, opslag en netwerkmogelijkheden, evenals de mate waarin het systeem gelijktijdige gebruikers en piekverkeer kan verwerken. Systeemcapaciteit is een onderdeel van capaciteitsbeheer en staat in relatie tot performance, schaalbaarheid en betrouwbaarheid.

Factoren die de systeemcapaciteit bepalen, zijn onder meer de hardware- en softwarearchitectuur, de complexiteit van de workload, de manier waarop bronnen worden gedeeld en geblokkeerd, en de eisen aan latency en foutkans. Dynamische factoren zoals caching, parallelisme, I/O-snelheden en netwerkbandbreedte spelen een belangrijke rol. Capacity planning houdt rekening met zowel huidige als verwachte vraag en de voorgenomen veranderingsplannen in software en infrastructuur.

Metingen en methoden voor systeemcapaciteit omvatten metrics zoals throughput (verzoeken per seconde), responsetijd, latentie, foutpercentages en bronneniveau (CPU-, geheugen-, schijfruimte en netwerkgebruik). Testen zoals load- en stresstesten, capacity modelling en bottleneckanalyse helpen bij het bepalen van grenzen en het forecasten van toekomstige behoeften. Monitoring en periodieke herziening zijn essentieel om afwijkingen van de geplande capaciteit tijdig te signaleren.

Beheer van systeemcapaciteit vraagt om ontwerpkeuzes zoals schaalbare architecturen, verticaal en horizontaal schalen, autoscaling, load balancing en redundantie. Kosten-batenanalyses spelen een rol bij het bepalen van gewenste capaciteitmarges en resiliency tegen piekbelasting. In praktijk geldt dat capaciteitcontinuerol speelt in IT-infrastructuur, applicatie-ontwikkeling en netwerken, en ook in sectoren zoals energie en telecommunicatie waar systemen onder fluctuerende vraag opereren.