standgevecht

Standgevecht is de benaming voor het gevecht dat plaatsvindt terwijl de deelnemers rechtop blijven en waarbij stand-up technieken centraal staan. Het omvat offensieve en defensieve handelingen zoals stoten, trappen, blokkeren, ontwijken en het handhaven of benutten van afstand en balans. Standgevecht komt voor in uiteenlopende vechtsporten (zoals boksen, kickboksen, karate en taekwondo) en in zelfverdedigingstraining, maar ook in sommige aspecten van politie- en militaire training waar snelle, gecontroleerde beslissingen op korte afstand vereist zijn.

Standgevecht wordt onderscheiden van grondgevecht. In het standgevecht blijven de partijen op hun voeten, met nadruk op afstandsbeheer, timing en korte tot middellange bereik. Wanneer vechten naar de grond afglijdt, verschuift de focus naar controle van balans en positie op de grond en naar grondgevechttechnieken. In praktijk kan het standgevecht veel variatie vertonen door wetten op geweld, veiligheidsoverwegingen en de specifieke situatie.

Belangrijke elementen zijn houding en voetenwerk, afstandsbeheer, timing en combinaties. Technieken kunnen stoten en trappen omvatten, evenals blokkeren, ontwijken en ontwijkende bewegingen. In sommige benaderingen wordt ook clinchen en korteworpen gebruikt, evenals knie- en elleboogtechnieken in beperkte situaties. Trainingen richten zich op snelheid, precisie, kracht en defensieve ukopende mogelijkheden, vaak opgebouwd via basishoudingen, padwerk, mijlpaden en gecontroleerde sparring.

Toepassingen variëren van sportieve competitie tot praktische zelfverdediging en professioneel handhaven van orde. Daarbij spelen ethiek, proportionaliteit en wetgeving een rol in wat als geoorloofd wordt beschouwd in een gevechtssituatie.