slijmvliesvoorziening

Slijmvliesvoorziening is een term uit de tandheelkunde die verwijst naar een tandprothese die primair wordt ondersteund door het slijmvlies en het onderliggende botweefsel, in tegenstelling tot een implantaat- of tandenondersteunde voorziening. Deze prothese kan zowel een volledige denture (tandvleesprothese) zijn als een gedeeltelijke prothese die mucosa-ondersteuning heeft. De basis van de prothese bedekt het slijmvlies en verdeelt de kauwkrachten over het slijmvlies en het bot, waarbij een goede afsluiting en retentie cruciaal zijn.

Toepassingsgebieden en indicaties zijn onder meer: beperkte hoeveelheid of kwaliteit van bot voor implantaten, uitgebreide botresorptie na tandverlies, medische of chirurgische contra-indicaties voor implantaatplaatsing, en voorkeur of behoeften van de patiënt vanwege kosteneffectiviteit of minder invasieve behandeling. Slijmvliesvoorzieningen worden vaak gekozen wanneer een snelle en minder ingrijpende oplossing gewenst is, bijvoorbeeld in de beginfase na tandverlies of bij patiënten die geen implantaatbehandeling wensen.

Ontwerp en functies: de prothese bestaat meestal uit polymethylmethacrylaat (PMMA) of een vergelijkbaar materiaal en blijft groeien uit de anatomische contouren van het slijmvlies. Retentie ontstaat voornamelijk door een goede perifere afdichting en occlusale balancing, soms in combinatie met klammeringen bij gedeeltelijke protheses. Door ziekte of verandering in het glazuur kan het slijmvlies veranderen, waardoor regelmatige herlining of aanpassing nodig is.

Onderhoud en prognose: slijmvliesvoorzieningen vereisen periodieke controle, relining en mondzorg om slijmvliesgezondheid te bewaren en irritatie te voorkomen. Ze bieden minder stabiliteit en retentie dan implantaat-ondersteunde opties, maar blijven een betaalbaar en minder invasief alternatief. In veel gevallen wordt eventualiteit van implantaatzorg besproken als vervolgstap.