schouderontwrichting

Schouderontwrichting is een plotselinge verplaatsing van de kop van het opperarmbeen uit de glenoïdkom van het schoudergewricht. De meest voorkomende vorm is een anterieure dislocatie, waarbij de kop naar voren uit de kom glijdt. Posterieure dislocaties komen minder vaak voor en kunnen ontstaan na een hevige slag, epileptische aanvallen of een elektrische schok. Symptomen zijn hevige pijn, onvermogen de arm te gebruiken en een duidelijke vervorming van de schouder. De arm bevindt zich vaak in een afwijkende houding, en de schoudercontour kan verspringen of vervormd aanvoelen.

Diagnose wordt gesteld op basis van het klinisch beeld en beeldvorming. Röntgenopnamen (AP, axillaire en scapulair-Y) bevestigen de richting van de dislocatie en beoordelen op bijgebonden letsels zoals een Bankart-lesie of Hill-Sacks-letsel. Neurovasculair onderzoek van de arm is essentieel om zenuw- of bloedvatbeschadiging uit te sluiten.

Behandeling begint met pijnstilling en snelle gesloten reductie in de spoedeisende hulp. Veelgebruikte reductietechnieken zijn onder meer Spaso, Milch en scapulaire manipulatie. Na reductie volgt controle röntgenfoto en immobilisatie in een draagverband voor circa 2–3 weken (bij jonge patiënten of terugkerende dislocaties soms langer), gevolgd door revalidatie om bereik en kracht te herstellen. Complicaties vereisen soms chirurgie, vooral bij niet-opgeloste instability of bij geassocieerde letsels. Regressie van de klachten is meestal goed met tijdige behandeling, maar recidief komt vaker voor bij jonge sporters.

Prognose en preventie: de meeste mensen herstellen volledig na tijdige reductie, hoewel recidief mogelijk is. Rehabilitatie, versterking van rotator cuff en scapulothoracale stabiliteit verminderen het risico. Moderne behandelingen bij frequente dislocaties kunnen chirurgische stabilisatie omvatten (bijv. Bankart-reparatie of Latarjet).