schokweerstand

Schokweerstand is het vermogen van een materiaal, constructie of product om plotselinge, hoge belastingen door mechanische schokken te weerstaan zonder blijvende schade. Het begrip omvat zowel de weerstand tegen directe impact als de weerstand tegen trillingen die tot herhaalde schokken kunnen leiden. Het is relevant in uiteenlopende sectoren zoals elektronica, automotive, civiele techniek en medische apparatuur.

De mate van schokweerstand wordt uitgedrukt in kenmerken zoals piekversnelling (g-waarde), duur van de schok (milliseconden) en de geïmpliceerde impuls of energie die het object kan opnemen. De waarde hangt af van de richting van de schok, de bevestiging, en of de belasting enkelvoudig of meervoudig is.

Testpraktijken omvatten mechanische schokttests en val- of drops-tests, met schokpulsen (bijv. halfsinus, rechthoekig) en verschillende bevestigingsoplossingen. Internationale normen definiëren vaak de belastinglijnen, testopstelling en omgevingsomstandigheden, maar de specifieke normen zijn in deze samenvatting buiten beschouwing gelaten.

Om de schokweerstand te verhogen kunnen ontwerpers kiezen voor materiaalselectie met hogere slagvastheid, toevoeging van dempingslagen of visco-elastische polymeren, verstevigingen, betere bevestiging van onderdelen en PCB’s, potting of encapsulatie, en schokbestendige behuizingen of antivibratiemechanismen.

Toepassingen variëren van draagbare elektronica en sensoren tot voertuigen en ruimtevaartcomponenten. Een hogere schokweerstand gaat doorgaans gepaard met toegenomen gewicht en kosten; ontwerpers wegen daarom trade-offs tussen bescherming, gewicht, prijs en warmteafvoer.