risicocartografie

Risicocartografie is het vakgebied dat risico’s in kaart brengt met geografische informatiesystemen (GIS) en kaartlagen. Het maakt zichtbaar waar risico’s mogelijk zijn en hoe die samenhangen met landschap, infrastructuur en bevolkingssamenstelling. Gebruikelijke bouwstenen zijn hazard (dreiging), blootstelling en kwetsbaarheid; samen bepalen zij de verwachte schade en de kans op incidenten.

De werkwijze omvat het verzamelen en combineren van data over gevarenzones, kans en intensiteit van gebeurtenissen, en informatie over kwetsbaarheid. Met GIS worden kaarten gemaakt waarop hazard, exposure en kwetsbare elementen samenkomen, vaak aangevuld met scenario- en probabilistische analyses. Participatieve kaarten kunnen lokale kennis integreren.

Doel en toepassingen: risicocartografie ondersteunt ruimtelijke planning, rampenbeheer en klimaatadaptatie. Beleidsmakers gebruiken de kaarten om risico’s te prioriteren, maatregelen te plannen en communicatie met burgers te verbeteren.

Data- en methodologische uitdagingen: kaarten zijn vaak onzeker en afhankelijk van schaal en inputdata. Het combineren van bronnen vergt methodologische afwegingen, en er is aandacht voor privacy en transparantie. Effectieve risicocommunicatie vereist heldere interpretatie voor beleid en publiek.

Voorbeelden van toepassing: kaartmatige overzichten van overstromingsrisico in deltagebieden, risico’s van aardverschuivingen in bergachtige gebieden, en hitte- of droogterisico’s in steden. Risicocartografie is een instrument voor risicoreductie en adaptatie.