rhinomanometrie

Rhinomanometrie is een diagnostische methode waarmee de weerstand van de neus tegen de luchtstroom tijdens ademhaling wordt gemeten. Door gelijktijdig de druk achter het neusgat en de doorstroom door de neus te bepalen, kan de intranasale ademweerstand kwantitatief worden vastgesteld. De methode wordt gebruikt om neusobstructie te objectiveren bij aandoeningen zoals allergische en vasomotorische rhinitis, deviatie van het neustussenschot, poliepen en andere obstructieve aandoeningen, en om het effect van behandeling te volgen.

Procedure en varianten: er bestaan actieve anterior rhinomanometrie en posterior rhinomanometrie. Bij actieve anterior meting ademt de patiënt met een neusmasker of -klem terwijl hij of zij ademt door de neus; de druk achter het neusoppervlak wordt geregistreerd en de flow wordt gemeten. De neusweerstand R wordt berekend als ΔP / V̇ en uitgedrukt in Pa·s/mL bij een referentiedrukverschil (vaak 100 Pa). Posterior rhinomanometrie meet de druk en flow dichter bij het neuskanaal via een katheter, wat nuttig kan zijn als anterior meting onbruikbaar is bij bilaterale obstructie. Metingen kunnen voor en na toediening van een decongestivum worden herhaald om de respons te beoordelen.

Interpretatie en toepassingen: rhinomanometrie levert numerieke waarden die helpen bij het diagnosticeren van neusobstructie en bij het volgen van behandeluitkomsten, zoals chirurgie (bijv. correctie deviatie septum) of medicamenteuze therapie. Het kan ook worden gebruikt in klinische studies om de effectiviteit van behandelingen te vergelijken. Resultaten zijn afhankelijk van neuscyclus, mucale massa en patiëntparticipatie, en vereisen gestandaardiseerde instructies voor betrouwbare metingen.

Beperkingen en relatie met andere technieken: rhinomanometrie levert informatie over luchtweerstand maar geeft geen details over de anatomische ruimte; combinatie met acoustische rhinometrie (maten van volumes en oppervlakten) of beeldvorming kan aanvullende informatie bieden.