radarstraling

Radarstraling verwijst naar de uitstoot van radiosignalen door radarapparatuur. Het betreft meestal niet-ioniserende straling in het microwavegebied, met als doel objecten op te sporen of eigenschappen zoals afstand, snelheid en richting te bepalen.

Radar werkt door korte pulsen elektromagnetische golven uit te zenden en de teruggekaatste signalen te verwerken. De gebruikte frequenties liggen doorgaans tussen enkele en tientallen gigahertz, afhankelijk van het type radar. De intensiteit van de straling hangt af van het zendvermogen, de antenne en de pulstijd (duty cycle), evenals van de afstand tot het doel.

Toepassingen van radar bestrijken diverse sectoren. Voorbeelden zijn luchtvaartradiodisplays en verkeersleiding van vliegtuigen, weersradar en maritieme radar, autosensoren voor automatische voertuigen, en politie- of scheepsradar. Ook in industriële en militaire context wordt radar veel toegepast.

Gezondheid en veiligheid: radarstraling is niet-ioniserend en kan geen ionen in het lichaam beschadigen zoals röntgenstraling. Desondanks bestaan grenswaarden in internationale en nationale normen om verhitting van weefsels en andere mogelijke effecten te voorkomen. Voor het grote publiek liggen deze grenzen meestal ver onder wat bij normaal gebruik in het dagelijks leven wordt bereikt; in werkomgevingen gelden strengere eisen en toezicht. Bij extreem hoge blootstelling kunnen theoretisch waarneembare warmte- of prikkelreacties optreden, maar dergelijke situaties komen zelden voor buiten speciaal ontworpen tests of incidenten.

Regulering en toezicht: normen en richtlijnen zijn opgesteld door instanties zoals ICNIRP en lokale regelgevende autoriteiten. Installaties worden beoordeeld op blootstellingniveaus en afgeschermd of afgeschermd indien nodig. Metingen van RF-veld en veiligheidszones vormen onderdeel van de risicobeoordeling rond radarinstallaties.