preiconografische

Preiconografische is een term uit kunstgeschiedenis en archeologie die verwijst naar perioden, motieven of benaderingen die nog niet of nauwelijks onder een systematische iconografische interpretatie vallen. Het beschrijft een aanvankelijke fase waarin motieven vooral uit concrete, functionele of esthetische overwegingen ontstaan en waarin betekenissen vaak niet expliciet gedeeld zijn of moeilijk te interpreteren vanwege het ontbreken van een gevestigd codesysteem.

In tegenstelling tot iconografie, die zich richt op de symbolische betekenis van beelden en hoe motieven verwijzen naar godheden, verhalen of sociale concepten, legt de preiconografische benadering de nadruk op zichtbare kenmerken zoals vorm, materiaal, techniek en context (bijvoorbeeld de productieomgeving en het gebruik). De interpretatie van betekenis blijft beperkt totdat een coherente iconografie zich ontwikkelt.

Toepassingsgebied en belang: de term wordt veel gebruikt bij de studie van prehistorische culturen en vroege beschavingen waarin motieven nog geen gestandaardiseerde symbolische code vormen. Onderzoekers classificeren objecten en figuratieve elementen vaak op basis van hun functie (ritueel, alledaags gebruik, decoratie) en de context waarin zij gevonden zijn, zodat later een mogelijk iconografisch systeem kan ontstaan.

Relatie met andere benaderingen: preiconografische analyse vormt een voorgeschiedenis van iconografie en helpt bij het identificeren van overgangen naar systematischer symboliek. In academische publicaties kan men spreken van preiconografische fasen als voorloper van de latere interpretaties.