positioneringssensoren

Positioneringssensoren zijn sensoren die de positie van een object bepalen binnen een mechanisch systeem en deze positie omzet in een elektrisch signaal voor besturings- of automatiseringssystemen. Ze kunnen lineaire posities meten (verplaatsingen langs één as) of hoekposities (rotaties). Afhankelijk van de toepassing kunnen ze absolute posities registreren, waarbij elke stand een unieke code heeft, of incrementele posities, waarbij alleen veranderingen worden gemeten en een referentie nodig is bij opstart.

De belangrijkste technologieën zijn inductieve, kapacitieve, optische en magnetische sensoren. Inductieve sensoren meten verschuiving via veranderingen in inductantie tussen een spoel en een metalen doelwit en zijn robuust in stoffige of vochtige omgevingen. Kapacitieve sensoren reageren op veranderingen in afstand en bieden een goede lineaire respons bij contactloze meting. Optische encoders gebruiken een lichtbron en een codewiel of raster en leveren hoge resolutie, maar zijn gevoelig voor stof, olie of vingerafdrukken. Magnetische sensoren, zoals Hall-effect sensoren en magnetostrictieve systemen, combineren robuustheid met goede temperatuurbestendigheid en snelle respons.

Uitgangen kunnen digitaal zijn (SSI, EnDat, BiSS, HIPERFACE) of analoog (0-10 V, 4-20 mA). Bij selectie spelen factoren mee zoals meetbereik, resolutie, nauwkeurigheid en herhaalbaarheid, temperatuurbestendigheid en omgevingsomstandigheden. Absolute sensoren geven bij opstart de huidige positie weer; incrementele sensoren registreren enkel veranderingen en vereisen een referentiepunt om nul te bepalen.

Installatie en onderhoud vereisen correcte montage, kalibratie en periodieke controle. Verontreinigingen, trillingen en temperatuurschommelingen kunnen de precisie beïnvloeden.