persoonstijden

Persoonstijden is een term die in sommige vakgebieden wordt gebruikt om de tijd te beschrijven die voor een individu in een gegeven context beschikbaar of daadwerkelijk besteed wordt aan activiteiten. Daarbij ligt de focus op de verhouding tussen gestructureerde tijd (zoals werktijden of lestijden) en de ervaren tijd van de persoon, inclusief rust en pauzes. De term is geen officiële classificatie in nationale statistieken, maar verschijnt in discussies over tijdsbesteding, persoonsgerichte planning en welzijnsbeleid.

De samenstelling is afgeleid van persoon en tijd. In bronnen waar het voorkomt, wordt de term meestal ingezet om een persoonsgericht beeld van tijd te creëren, en niet te verwarren met historische of astronomische tijdsbepalingen.

Conceptueel onderscheidt men vaak tussen objectieve tijd (geplande of geregistreerde uren) en subjectieve tijd (ervaren duur en intensiteit). Persoonstijden kunnen worden toegepast in arbeidssociologie, onderwijsplanning, zorglogistiek en onderzoek naar werk-privébalans. Doel is om tijdsplanning af te stemmen op individuele behoeftes en capaciteiten.

Meeteenheden zijn onder meer tijdsbestedingsanalyses, dagboeken, digitale trackers en surveys. Uitkomsten worden gepresenteerd als verdelingen per activiteit, zoals arbeidstijd, scholing, zorg en recreatie, of als persoonlijke tijdsbalans.

Kritieken richten zich op inconsistenties in definities, privacy- en databeveiligingszorgen, en de risico’s van verkleinen van mensen tot tijdsbudgetten. Culturele normen beïnvloeden bovendien wat als voldoende persoonlijke tijd wordt beschouwd.

Zie ook tijdsbesteding, werktijd, personeelsplanning, roosters en welzijnsbeleid.