nutriëntenpartitionering

Nutriëntenpartitionering is het proces waarbij nutriënten binnen een organisme of ecosysteem worden verdeeld over verschillende weefsels, organen en functies. Het beschrijft hoe opgenomen of beschikbaar gestelde nutriënten zoals stikstof, fosfor, kalium en koolstof chemisch en biologisch worden toegewezen aan groei, onderhoud, opslag of reproductie. De term wordt gebruikt in zowel plantaardige als animale contexten en is cruciaal voor begrip van productiviteit, ontwikkeling en efficiëntie van hulpbronnen.

In planten vindt partitionering plaats tussen wortels, stengels, bladeren en reproductieve organen. De allocatie wordt beïnvloed door groeifasen, water- en nutriëntenniveaus, en hormonale signaalroutes. Tijdens zaad- en graanontwikkeling bijvoorbeeld kan een groter deel van de assimilaten naar de zaden gaan, terwijl in andere stadia meer nutriënten naar bladgroei of wortelontwikkeling vloeien. De term omvat ook de verdeling van minerale voedingsstoffen tussen opslagweefsels en metabolische pools.

In dieren en mensen verwijst partitionering naar hoe ingeslikte nutriënten verdeeld worden tussen onderhoud, groei, lactatie, voortplanting en vetopslag. Dit wordt gestuurd door energiestelfactoren, hormonale signalen en de stofwisseling, en is van belang voor diëtetiek, veefinanciering en humane gezondheid.

Methoden om partitionering te bestuderen omvatten tracerstudies met isotopen, weefselanalyse, en modellering van bron‑ en sink-dynamiek. Toepassingen zijn onder meer het verbeteren van gewasopbrengsten en nutriëntenbenutting in de landbouw, en het optimaliseren van voeding en dierlijke productiviteit door efficiëntere toewijzing van beschikbare nutriënten.