magneetkaarten

Magneetkaarten zijn plastische kaarten met een magnetische strook aan de achterzijde waarop gegevens zijn opgeslagen. Ze worden gebruikt voor betalingen, identificatie en toegangscontrolemiddelen, bijvoorbeeld bij hoteldeuren, kantoorgebouwen en openbare vervoerssystemen.

Technische kenmerken: de magnetische strook bevat meestal meerdere sporen (meestal drie). Tracks 1 en 2 zijn de meest gebruikte; track 1 is alfanumeriek en track 2 is grotendeels numeriek. Track 3 wordt minder vaak toegepast. De data op de strook wordt doorgaans gecodeerd volgens industriële normen en magneetstroken worden gelezen door lezers en geschreven door schrijvers. Voor kaartontwerp gelden international standaarden zoals de ID-1-formaatkaart (85,60 x 53,98 mm) en normen die betrekking hebben op magnetische stroken (onder meer ISO/IEC 7810 en ISO/IEC 7811).

Types en duurzaamheid: magneetkaarten gebruiken vaak low-coercivity (LoCo) of high-coercivity (HiCo) magnetische stroken. HiCo-stroken zijn resistenter tegen demagnetisatie en beter geschikt voor kaarten die veel in- en uitwisseling undergoen. De data op stroken kan beschadigen door sterke magnets, hitte of slijtage, waardoor de leeskwaliteit afneemt.

Toepassingen: naast betaalpassen en creditcards worden magneetkaarten veelvuldig ingezet voor toegang tot gebouwen (sleutelsystemen), hotelkaarten, klantenkaarten, loyaliteitspassen en bepaalde vormen van openbaar vervoer.

Beveiliging en ontwikkelingen: magneetkaarten zijn relatief kwetsbaar voor skimming en duplicatie. Om die reden zijn veel systemen inmiddels vervangen of ondersteund door veiligere technologieën zoals chipgebaseerde kaarten (EMV) en biometrieringsmethoden. In sommige omgevingen blijven magneetkaarten in gebruik als eenvoudige of kostenbewuste oplossing.