longfunctie

Longfunctie is een verzamelnaam voor metingen die de werking van de longen en de luchtwegen beoordelen. De metingen worden uitgevoerd met longfunctieonderzoek (pulmonary function tests, PFTs) en geven informatie over ademstroming, longvolumes en de efficiëntie van gasuitwisseling.

De belangrijkste onderdelen zijn spirometrie, metingen van longvolumes en de diffusiecapaciteit van de long (DLCO). Spirometrie meet onder meer de FEV1 (de hoeveelheid uitgeademde lucht in een seconde) en de FVC (totale uitgeademde lucht), evenals de FEV1/FVC-ratio. Deze waarden helpen bij het onderscheiden van obstructieve afwijkingen (bijv. astma, COPD) van restrictieve afwijkingen. Longvolumes, vaak gemeten met plethysmografie of gasverdunning, geven TLC (totaal longvolume), FRC (functionele residuale capaciteit) en RV (restvolume) aan. DLCO bepaalt hoe efficiënt zuurstof door het alveolaire membraan in het bloed diffundeert en kan verlaagd zijn bij aandoeningen zoals emphyseem en fibrose.

Andere metingen kunnen PEF (pieken expiratoir debiet) voor dagelijkse controle of FeNO (fractional exhaled nitric oxide) bevatten, wat informatie geeft over luchtweginflammatie, vooral bij astma.

Indicaties voor longfunctieonderzoek zijn onder meer kortademigheid, aanhoudende hoest, monitoring van chronische aandoeningen zoals astma en COPD, preoperatieve evaluatie en beroepsmatige gezondheidscontrole. Resultaten worden vergeleken met voorspelde waarden op basis van leeftijd, lengte, geslacht en etniciteit. Interpretatie vereist klinische context, aangezien resultaten kunnen variëren met ademtechniek en inspanning. Longfunctieonderzoek is over het algemeen veilig, met zelden significante bijwerkingen.