diffusiecapaciteit

Diffusiecapaciteit van de longen voor koolmonoxide (DLCO) is een maat voor de snelheid waarmee gas uit de alveolaire ruimte diffundeert naar het bloed in de longen. DLCO weerspiegelt de algehele gasuitwisseling tussen ademlucht en de capillair-bloedbaan en is afhankelijk van zowel de membraandiffusie als het beschikbare capillair bloedvolume.

De meting vindt meestal plaats tijdens een longfunctietest. De patiënt inhaleert een mengsel dat koolmonoxide bevat, houdt kort vast en ademt uit terwijl de hoeveelheid CO die in het bloed wordt opgenomen, wordt berekend. De uitkomst wordt uitgedrukt in milliliter CO per minuut per millimeter kwiksdruk (mL/min/mmHg). Vaak wordt tegelijk het alveolair volume (VA) gemeten en de transferfactor voor CO gecorrigeerd tot KCO = DLCO/VA.

De Roughton-Forster-relatie geeft inzicht in de componenten van DLCO: 1/DLCO = 1/DmCO + 1/(θCO × Vc). Hierin is DmCO de membraan-diffusiecapaciteit, Vc het capillair bloedvolume en θCO de reactie- of bindingssnelheid van CO met haemoglobine. Zo kan DLCO worden beïnvloed door zowel de dichtheid en dikte van het alveolaire membraan als de hoeveelheid capillair bloed en de Hb-concentratie.

Factoren die DLCO beïnvloeden zijn onder meer de membraanoppervlakte en -dikte, capillair bloedvolume, haemoglobineconcentratie en ademvolumen. Roken, anemie en polycytemie kunnen de meting eveneens beïnvloeden. DLCO is vooral nuttig bij de evaluatie van longziekten zoals emfyseem, fibrose en pulmonale vasculaire aandoeningen, bij preoperatieve risico-inschatting en bij de follow-up van behandeling.

Beperkingen bestaan uit afhankelijkheid van Hb, alveolair volume en technische factoren; interpretatie vereist vergelijking met predicte waarden en clinische context.