laadinfrastructuur

Laadinfrastructuur is het geheel van fysieke en digitale voorzieningen die het opladen van elektrische voertuigen mogelijk maken. Het omvat laadpunten, bekabeling en beveiliging op locatie, aansluiting op het elektriciteitsnet, meet- en betaaldiensten en de software en netwerken die het laadproces aansturen.

Belangrijke onderdelen zijn laadpunten (AC en DC), de bijbehorende elektriciteitsinfrastructuur, netbeheer en afnamecontracten, back‑end systemen voor beheer en betaling, en communicatieprotocollen tussen laadpunten en gebruikersapps of kaarten. In Europa wordt veel gebruikgemaakt van Type 2 als AC-connector en van CCS2 als DC-snellaadstandaard; CHAdeMO wordt nog gebruikt door sommige merken maar neemt af. Open communicatieprotocollen zoals OCPP worden gebruikt om laadpunten achter netwerken te koppelen.

Laadtypen variëren: AC-laden levert doorgaans 3,7 tot 22 kW en is vooral geschikt voor langer parkeren zoals thuis of op het werk. DC-snel laden levert van 50 tot 350 kW, bedoeld voor korte stops en lange afstanden; ultra-snel laden kan nog hogere vermogens ondersteunen afhankelijk van de infrastructuur en voertuigen. De beschikbaarheid en snelheid hangen af van netcapaciteit, voertuigbouw en betaalde abonnementen.

De uitvoering vereist planning op locatie, vergunningen, veiligheid, en toegang voor gebruikers. Roaming en interoperabiliteit zorgen ervoor dat gebruikers met één kaart of app bij meerdere netwerken kunnen laden en betalen.

Overheden stimuleren laadinfrastructuur via subsidies, regelgeving en openbare aanbestedingen. De ontwikkelingen gaan samen met smart charging en integratie met het elektriciteitsnet, zodat laadsnelheid kan worden afgestemd op vraag en netbelasting.