koolhydraatbindingsdomein

Koolhydraatbinding is een term die in de biochemie en voedingswetenschap wordt gebruikt om interacties aan te duiden waarbij koolhydraatgroepen binden aan andere moleculen, zoals eiwitten, receptoren of polysacharide-structuren. Deze bindingen zijn cruciaal voor processen variërend van spijsvertering en celherkenning tot materiaalwetenschap en biotechnologie.

De binding kan ontstaan door verschillende mechanismen, waaronder waterstofbruggen, elektrostatische interacties en van der Waals-krachten. Een belangrijke groep koolhydraatbinders zijn lectinen, eiwitten die specifieke suikers herkennen en binden aan koolhydraatgroepen op celmembranen. Daarnaast bevatten veel enzymen koolhydraatbindingmodulen (carbohydrate-binding modules, CBMs) die polysachariden vastleggen terwijl ze ze afbreken of verwerken.

Toepassingen van koolhydraatbinding omvatten de studie van glycomics, de ontwikkeling van biosensoren en de therapeutische targeting van glycanreceptoren. In voeding en dierlijke biologie beïnvloedt koolhydraatbinding onder meer digestie, absorptie en cellulaire signaalvorming. In materiaalwetenschap wordt binding tussen koolhydraatgroepen en oppervlakken gebruikt bij de ontwikkeling van biomateriaal- en labelingsystemen.

Onderzoeksmethoden die worden toegepast om koolhydraatbinding te bestuderen zijn onder meer isothermal titration calorimetry (ITC), surface plasmon resonance (SPR), X-ray kristallografie en NMR, evenals glycan-arrays voor bindingprofielen en affiniteitmetingen. Let wel, de term 'koolhydraatbin' is geen gangbare vakterm; doorgaans spreekt men van koolhydraatbinding, afhankelijk van de context in biochemie, biologie of voedingswetenschap.