kleurbewaarheid

Kleurbewaarheid, in het Nederlands ook wel colorfastheid genoemd, is de eigenschap van een materiaal, meestal textiel, om zijn oorspronkelijke kleur te behouden onder gebruiks- en onderhoudsomstandigheden. Het gaat om de weerstand tegen vervaging, verkleuring of afgifte van kleur. Belangrijk zijn zowel de kleurverandering van het textiel zelf als eventuele kleurafgifte of vlekvorming op andere materialen.

Kleurbewaarheid omvat meerdere dimensies, zoals kleurvastheid tegen wassen, tegen licht, tegen wrijven, en tegen zweet of roet-achtige vervuiling. Bij natuurlijk en synthetisch materiaal spelen factoren zoals de soort vezel, de gebruikte verf- of kleurstoffen, de verfderealisatie (fixatie) en de afwerking een rol. Een fiber-dyed product kan anders reageren dan een gebonden of geprint product, en ook de verzorgingsinstructies (temperatuur, reinigingsmiddelen) hebben invloed.

Testmethoden en standaarden: industriële testen evalueren kleurbewaarheid via gestandaardiseerde procedures, waarbij de verandering in kleur wordt gemeten en vaak wordt vergeleken op een grijstwaardeschaal. Daarnaast kan zowel de kleuredracht op het testoppervlak als de eventuele vlekvorming op tegenoverliggende materialen worden beoordeeld. Kwantitatieve maatstaven zoals Delta E (een maat voor kleurverschil) worden gebruikt om kleine veranderingen te rapporteren. Grotere systemen omvatten internationale normen en testmethoden van ISO en AATCC voor respectievelijk wassen, licht, wrijven en andere condities.

Belang: kleurbewaarheid is een kernkwaliteitcriterium voor textielproductie en -retail. Het helpt verwachtingen van consumenten te managen, voldoet aan regelgeving en labels, en vermindert retouren door slechte kleurretentie.

Beperkingen: testcondities zijn gestandaardiseerd en mogelijk niet alle echte huis-, zorg- of werkomgevingen weerspiegelen. Daardoor kan echte kleurbewaarheid afwijken bij praktijkgebruik.

Zie ook: textiel, verfstoffen, kleurvastheid, duurzaamheid.