interferentieverbinding

Interferentieverbinding is een term uit de elektronica die verwijst naar een ongewenste transportroute waardoor storingen of ruis van het ene deel van een systeem naar het andere kunnen worden overgedragen. Het beschrijft vaak de koppeling van signalen via ongewenste paden, zoals parasitaire koppeling tussen geleiders, aardingsdraden of voedingslijnen, waardoor elektromagnetische interferentie (EMI) in werking treedt.

De belangrijkste mechanismen van interferentieverbinding zijn capacitive koppeling tussen nabije geleiders of kabels, inductieve koppeling via wederzijdse inductantie, en gemeenschappelijke impedantie waar meerdere schakelingen een gedeelde referentie- of voedingslijn gebruiken. Daarnaast kunnen radiatieve paden via bekleding, connectors of open kabelbundels storingen introduceren. De sterkte van de verbinding hangt af van afstand, lay-out, kabelafscherming en impedantie-aanpassingen.

Gevolgen van interferentieverbinding kunnen variëren van eenvoudige ruis en gehoorbare hum tot significante meetfouten of missturing van digitale systemen. In communicatietoepassingen kan data-integriteit in het geding komen, terwijl in meet- en instrumentatiesector nauwkeurigheid door onbedoelde signalen kan afnemen.

Mitigerende maatregelen richten zich op het minimaliseren van onbedoelde koppeling. Voorbeelden zijn voldoende afscherming en aangrenzende scheiding van signaalroutes, het gebruik van twisted pair of differential signaling, zorgvuldige PCB-layout met voldoende afstand tussen analoge en digitale netwerken, juiste aarding en filtratie aan bronnen van storingen. Ook ferrietkernen, spanningsregelingen en impedantiecontrole dragen bij aan het verminderen van interferentieverbindingen.