infraroodsensor

Een infraroodsensor is een apparaat dat infrarode straling detecteert, een vorm van elektromagnetische straling met langere golflengten dan zichtbaar licht. Infraroodstraling wordt uitgestraald door objecten afhankelijk van hun temperatuur, waardoor infraroodsensoren kunnen waarnemen zonder direct contact.

Er bestaan twee hoofdsoorten infraroodsensoren: passieve en actieve. Passieve infraroodsensoren (PIR) detecteren veranderingen in de infraroodstraling die door objecten in hun omgeving wordt uitgezonden. Ze gebruiken meestal een radiatieve (pyroelectric of bolometer) detector en reageren op beweging van warmere voorwerpen ten opzichte van de achtergrond. PIR-sensoren worden veel toegepast in beveiligingssystemen en automatische verlichting vanwege hun lage stroomverbruik en eenvoudige integratie.

Actieve infraroodsensoren zenden zelf infrarode straling uit en meten de teruggekaatste straling of de tijdsvertraging van terugkerende pulsen. Ze worden gebruikt in nabijheidsdetectie, robotica en obstakeldetectie. Voor afstandsmeting en dichtheidsbecoordeling bestaan ook time-of-flight- en reflectiesystemen met IR-zenders en fotodetectors.

Thermische beeldvorming, oftewel thermografie, maakt gebruik van sensoren met een array detectoren (bijvoorbeeld microbolometers) om een dwarsdoorsnede van temperatuur over een oppervlak te genereren. Thermische camera’s worden ingezet bij gebouwdiagnostiek, elektrische inspecties, onderhoud en soms medische toepassingen.

Voordelen van infraroodsensoren zijn onder meer niet-contactwaarneming, opereren bij weinig licht en snelle respons. Nadelen zijn gevoeligheid voor omgevingsfactoren zoals temperatuur, emissiviteit van oppervlakken en weersomstandigheden. Veiligheidsaspecten zijn over het algemeen beperkt tot warmteabsorptie en pijngrenzen bij intensieve IR-straling; IR-straling zelf is non-ioniserend.