infarcten

Infarcten zijn gebieden van weefselnecrose die ontstaan wanneer de bloedtoevoer naar een regio plotseling onderbroken of sterk verminderd raakt. Door het gebrek aan zuurstof en voedingsstoffen sterft het weefsel af. De oorzaak is meestal een occlusie van een slagader of een ernstige daling van de bloedtoevoer (hypoperfusie). De verschijnselen en de uitkomst hangen sterk af van het getroffen orgaan en de aanwezigheid van collaterale bloedtoevoer.

Volgens de aard van de weefselbeschadiging worden infarcten onderverdeeld in witte (pale) en rode infarcten. Witte infarcten ontstaan in organen met een end-arteriële bloedtoevoer, zoals het hart, nieren en milt. Rode infarcten ontstaan in weefsels met dubbele bloedvoorziening of in los bindweefsel, zoals longen of darm, en kunnen ook optreden bij terugkeer van de bloedsomloop (hemorrhagische transformatie).

Belangrijkste locaties en uitingen zijn onder meer het cerebrale infarct (ischemische beroerte), het myocardinfarct (hartinfarct), mesenteriaal infarct van de darm, en infarcten in nieren of milt. De klinische presentatie varieert van plotselinge neurologische uitval, pijn op de borst en strakke benauwdheid tot buikpijn en misselijkheid, afhankelijk van het getroffen orgaan.

Diagnose omvat beeldvorming en laboratoriumonderzoek: CT- of MRI-scan van de hersenen bij vermoeden van beroerte, troponine en ECG bij verdenking op myocardinfarct, en aanvullende beeldvorming zoals CT-angiografie voor vasculaire occlusies. Behandeling is orgaanspecifiek en draait om snelle reperfusie waar mogelijk (bij ischemische beroerte en myocardinfarct), ondersteunende zorg, antitrombotische therapie en preventie van recidieven via risicofactormanagement. Prognose varieert sterk per infarcttype en tijdigheid van behandeling.