houdingsproblemen

Houdingsproblemen is een verzamelnaam voor problemen met het behouden of aannemen van een stabiele lichaamshouding bij rust of beweging.

De oorzaken zijn uiteenlopend en kunnen voortkomen uit verschillende systemen van het lichaam. Mogelijke redenen zijn onder meer musculoskeletale aandoeningen (zoals artritis, rug-, nek- of schouderpijn; spierzwakte), neurologische aandoeningen (zoals Parkinson, beroerte, hersenletsel of ataxie), evenwichtsstoornissen (vestibulaire problemen), visuele of proprioceptieve tekortkomingen, en bijwerkingen van medicijnen. Daarnaast kunnen veroudering, een gebrek aan fysieke activiteit, pijn en vermoeidheid bijdragen aan houdingsproblemen. Vaak spelen meerdere factoren tegelijk een rol.

Symptomen variëren afhankelijk van de oorzaak maar kunnen zijn: een onstabiel gevoel, moeite met rechtop blijven staan of lopen, buigen of leunen om balans te vinden, slechtere houding in rust, sneller verdwijnende balans bij verandering van ondergrond of tempo, en verhoogde vermoeidheid of valneiging.

Diagnostiek omvat meestal een combinatie van anamnese, lichamelijk onderzoek, beoordeling van houding en balans, spierkracht- en lenigheidstesten, en vaak aanvullende onderzoeken zoals beeldvorming of gehoorde gehoor- en zichttesten wanneer nodig. Een valrisicobeoordeling kan deel uitmaken van de diagnostiek.

Behandeling is meestal multidisciplinair en gericht op behoud of verbetering van houding, veiligheid en mobiliteit. Voorbeelden zijn fysiotherapie en oefenprogramma’s voor kracht, evenwicht en houding, looptraining, pijnmanagement, aanpassingen in de dagelijkse omgeving en het gebruik van hulpmiddelen zoals wandelstokken of een rollator. Behandeling van onderliggende aandoeningen en medicatieaanpassingen kunnen eveneens nodig zijn. Preventie richt zich op regelmatige fysieke activiteit, valpreventie, aanpak van pijn en evaluatie van medicatie.