hersenfunctiestoornissen

Hersenfunctiestoornissen verwijzen naar een groep aandoeningen waarbij de functies van de hersenen of het centrale zenuwstelsel verstoord zijn. De term is breed en omvat verworven aandoeningen en aangeboren aandoeningen die leiden tot cognitieve, motorische, sensorische of emotionele afwijkingen. De gevolgen variëren sterk per aandoening en per individu.

Voorbeelden zijn traumatisch hersenletsel, beroertes, neurodegeneratieve ziekten zoals Alzheimer en Parkinson, hersentumoren, herseninfecties (bijv. encefalitis), inflammatoire aandoeningen zoals multiple sclerose en metabole of toxische aandoeningen. Ook functionele neurologische stoornissen vallen onder de term wanneer hersenfuncties verstoord raken zonder aantoonbare structurele afwijking.

Symptomen variëren afhankelijk van het getroffen gebied en kunnen geheugen- en taalproblemen, aandachtsstoornissen, beperkingen in planning en besluitvorming, motorische afwijkingen zoals tremor en coördinatieproblemen, gevoelsstoornissen, duizeligheid, zintuiglijke veranderingen en stemmings- of gedragsveranderingen omvatten.

Diagnose vindt plaats via medische geschiedenis en neurologisch onderzoek, aangevuld met beeldvorming (MRI of CT), bloed- en metabole tests, neuropsychologisch onderzoek en soms EEG, afhankelijk van de vermoedelijke aandoening.

Behandeling is afhankelijk van de specifieke diagnose en is meestal multidisciplinair. Dit kan medicatie omvatten, behandelingen gericht op de aandoening zelf en revalidatie zoals fysiotherapie, ergotherapie en logopedie, naast leefstijlmaatregelen en zorg voor de onderliggende oorzaak.

Prognose en preventie hangen af van de aard van de aandoening, tijdige diagnose en effectieve behandeling. Sommige aandoeningen stabiliseren of verbeteren, anderen verlopen progressief. Preventie richt zich op risicofactoren, vroege signalering en een gezonde levensstijl.