heiliging

Heiliging, in het Nederlands ook wel sanctificatie genoemd, verwijst naar het proces of de staat van het heilig worden: het groeien in heiligheid door goddelijke genade en menselijke toewijding. De term komt van het bijbelse heilige en het suffix -ing en wordt in meerdere religieuze tradities gebruikt.

In christelijke theologie onderscheidt men vaak tussen rechtvaardiging en heiliging. Rechtvaardiging gaat over het rechtspreken van God dat iemand gerechtvaardigd is op grond van geloof, terwijl heiliging het geleidelijk worden als een heilig iemand impliceert: een leven dat steeds meer in overeenstemming is met God. De Heilige Geest speelt bij heiliging een centrale rol, maar de invulling daarvan verschilt per traditie.

Katholieke katholiek traditie ziet heiliging als een proces dat door de genade van God wordt ingezet en onderhouden door sacramenten, gebed, de beoefening van de deugden en gehoorzaamheid aan Gods wil. Het behoud van de genade gebeurt via de staat van genade, waarin zonden worden verzoend en de mens groeit in de deugd. Zonden en misstappen kunnen dit proces onderbreken, waarbij boetedoening en de sacramenten herstel brengen.

In de protestantse tradities is heiliging doorgaans het proces van groei in geestelijke heiliging door de werking van de Heilige Geest, vaak onder nadruk op geloof en toewijding aan de Schrift. Sommigen onderkennen een onderscheid tussen een initiale heiliging bij bekering en een voortdurende, dagelijkse groei in heiligheid.

Daarnaast kan heiliging ook slaan op de consecratie van objecten, plaatsen of bedieningen binnen een kerkelijk kader. Het woord blijft daarmee een kernbegrip voor transformatie naar heilig leven.