geneesmiddelkeuze

Geneesmiddelkeuze is het proces waarbij een zorgprofessional een specifiek geneesmiddel selecteert voor een patiënt met als doel een gewenste therapeutische uitkomst te bereiken en risico's te minimaliseren. De keuze hangt af van de indicatie en de geldende richtlijnen, het werkzaamheids- en veiligheidsprofiel van de stof, en van patiëntkenmerken zoals leeftijd, gewicht, nier- en leverfunctie, zwangerschap of borstvoeding, en comorbiditeiten. Ook patiëntenverleden met allergieën of bijwerkingen, mogelijke interacties met andere medicijnen of voeding, en praktische factoren zoals toedieningsvorm, dosering, therapietrouw en kosten spelen een rol.

Het besluitvormingsproces omvat het bevestigen van de diagnose en het behandeldoel, het evalueren van beschikbare behandelopties op basis van wetenschappelijk bewijs en richtlijnen, en het afwegen van risico's en baten. In overleg met de patiënt worden voorkeuren en waarden meegenomen (gedeelde besluitvorming). Vervolgens wordt het middel geselecteerd, vaak gestart met een zo laag mogelijke dosis en een duidelijke opbouwstrategie, en gepland voor monitoring, follow-up en dosisaanpassing afhankelijk van respons en bijwerkingen.

Essentiële aandachtspunten zijn veiligheid (contra-indicaties, bijwerkingen), farmacokinetiek en interacties, en de duur van de behandeling. Bij polyfarmacie is regelmatige evaluatie op ongewenste interacties en mogelijk afbouwen of stoppen van niet-noodzakelijke medicatie nodig. In huisarts- en ziekenhuispraktijken worden vaak lokale formulieren en klinische beslissingsondersteuning gebruikt; beschikbaarheid, kosteneffectiviteit en patiëntwaarde spelen mee. Doordat geneesmiddelen bijwerkingen en weerstand kunnen optreden, is continue farmacovigilantie en evaluatie noodzakelijk.