fosfaattoediening

Fosfaattoediening is een medische behandeling waarbij fosfaationen (PO4^3−) aan het lichaam worden toegediend om een laag fosfaat in het bloed te corrigeren. Fosfaat is essentieel voor de productie van energie in cellen (ATP), botmineralisatie en tal van metabole processen. Een tekort aan fosfaat kan leiden tot spierzwakte, ademhalingsproblemen, hartritmestoornissen en neurologische klachten.

Toedieningsvormen omvatten orale fosfaatzouten (bijvoorbeeld natriumfosfaat of kaliumfosfaat) en intraveneuze fosfaatoplossingen (natriumfosfaat of kaliumfosfaat). Orale toediening is doorgaans voor milde tot matige hypophosphatemie of onderhoudsbehandeling, terwijl intraveneuze toediening in gecontroleerde doses wordt gebruikt bij ernstige hypophosphatemie of in klinische situaties zoals refeeding syndrome, waar snelle correctie noodzakelijk is.

Indicaties omvatten symptomatische of ernstige hypophosphatemie, malnutrition met risico op aanzienlijk fosfaattekort en refeeding syndrome na ondervoeding. Bij sommige patiënten met langdurig alcoholmisbruik kan fosfaattoediening ook nodig zijn. De behandeling wordt afgestemd op serumfosfaatwaarden, de klinische toestand en de nierfunctie.

Monitoring en veiligheid: toediening onder medische supervisie met regelmatige controle van serumfosfaat, calcium en magnesium, en nierfunctie. Mogelijke bijwerkingen zijn diarree en maagklachten bij orale toediening; bij intraveneuze toediening kunnen hypotensie, aritmieën en hypocalciëmie optreden. Calciumfosfaatprecipitatie kan voorkomen bij verkeerde samenstelling van infusievloeistoffen. Interacties met calcium- of aluminiumhoudende middelen en met sommige diuretica kunnen elektrolytenbalans beïnvloeden. Dosering wordt aangepast aan de oorzaak, serumwaarden en respons.