fiberverbinding

Een fiberverbinding, vaak aangeduid als glasvezelverbinding, is een datacommunicatiesysteem dat licht gebruikt om gegevens te verzenden via glas- of kunststofvezels. Fiberverbindingen bieden hoge bandbreedte en lage verlieslimieten over lange afstanden en zijn weinig gevoelig voor elektromagnetische interferentie, wat ze geschikt maakt voor telecommunicatie, datacenters en netwerkbackbones.

Verschillende typen vezels en koppelingen bepalen de eigenschappen van een fiberverbinding. De belangrijkste classificatie is single-mode en multi-mode. Single-modevezels (kernen van circa 9 μm) worden voor lange afstanden gebruikt en opereren vaak bij golflengten van around 1310–1550 nm. Multi-modevezels (kernes van 50/62,5 μm) zijn historisch bedoeld voor kortere afstanden en werken bij ongeveer 850–1300 nm. Verbindingen worden gevormd met connectors zoals SC, LC, ST of FC, en kunnen end-to-end worden aangesloten via solder- of fusion-splicings. Ook patchkabels en MPO-assemblages komen voor in datacenters. De glasvezelverbinding vereist nauwkeurige reiniging, juiste koppeling en tests om verlies (attenuatie) te minimaliseren.

Prestatie en standaarden spelen een essentiële rol. Verlies per verbinding ligt vaak binnen enkele tienden tot enkele tienden decibel, afhankelijk van type en kwaliteit, en het totale linksysteem vereist een passende linkbudgetberekening. Typische standaarden betreffen ITU-T en IEC/ISO-ISO-IEC-normen voor vezeltypes, connectoren, en testmethoden, naast regionale normen voor gebouwinstallaties. Toepassingen omvatten internetinfrastructuur, telecomnetwerken, medische systemen en migraties naar softwaregedefinieerde netwerken. Onderhoud omvat reiniging, verificatie van verbindingen, OTDR-tests en certificering van installaties.

Kortom, fiberverbindingen leveren betrouwbare, hoge-snelheidsdata over lange afstanden en vormen de ruggengraat van moderne netwerken, met aandacht voor juiste vezelkeuze, connectors, en zorgvuldige installatie.