elasticiteitsmetingen

Elasticiteitsmetingen is een verzamelnaam voor methoden die de elasticiteit van een systeem kwantificeren. In de materials science gaat het vooral om de relatie tussen spanning en rek en de daarmee samenhangende elasticiteitsmodulus, die aangeeft hoe stijf of veerkrachtig een materiaal is. In economische context verwijst elasticiteit naar de respons van vraag of aanbod op prijs, inkomen of andere factoren en wordt vaak uitgedrukt als een procentuele verandering.

In de materiaalkunde worden veel gebruikte parameter de elasticiteitsmodulus, waaronder het Young’s modulus (E), het schuifmodulus (G) en de volumieke modulus (K). Deze moduli worden bepaald in het lineaire gebied van de spanning-rek-curve en geven aan hoeveel weerstand een materiaal biedt aan vervorming. Daarnaast kan de Poisson’s ratio (ν) relevanter zijn bij bepaalde anisotrope materialen. Elasticiteitsmetingen leveren vaak ook informatie over heterogeniteit, isotropie en mechanische anisotropie.

Methoden en uitvoering: statische tests zoals trek- en drukproeven leveren lineaire moduluswaarden uit de helling van de spanning-rek-curve. Dynamische tests, zoals dynamische mechanische analyse (DMA) of resonantietesten, brengen modulus onder verschillende temperaturen en frekwenties in kaart. Niet-destructieve technieken zoals ultrasone metingen of nano-indentering geven lokale of ruwe modulusinformatie zonder schade. Uitvoer van deze metingen hangt af van factoren zoals temperatuur, rek-snelheid, porositeit en microstructuur; resultaten worden vaak genormaliseerd volgens standaarden (bijv. ISO of ASTM-procedures).

Toepassingen omvatten materiaalontwerp, kwaliteitscontrole en biomechanische analyses, maar de interpretatie moet rekening houden met niet-elastische gedrag zoals plastische vervorming en hysterese. In de economie meten elasticiteiten hoe gevoeligheden van vraag en aanbod reageren op prijsveranderingen, wat beleids- en prijsstrategieën beïnvloedt.