eigenwoningregels

De eigenwoningregels vormen een onderdeel van de Nederlandse fiscale regeling en regelen hoe de eigen woning belastingtechnisch wordt behandeld in Box 1 van de inkomstenbelasting. De regels bestaan uit twee hoofdonderdelen: de eigenwoningforfait en de hypotheekrenteaftrek. Daarnaast bepalen ze hoe de fiscale behandeling uitpakt wanneer de woning niet langer de hoofdwoning is of wordt verhuurd.

Het eigenwoningforfait is een fictief inkomstenbestanddeel. Het forfait wordt berekend als een percentage van de WOZ-waarde van de woning en wordt bij het inkomen in Box 1 opgeteld, waardoor de belastingdruk stijgt ook als er geen huurinkomsten zijn. De hoogte van het forfait hangt af van de waarde van de woning en, soms, van de gezinssamenstelling. Het doel is om het economische voordeel van eigenaar-zijn te benoemen alsof er huur voor betaald werd.

De hypotheekrenteaftrek is de regeling waarmee betaalde rente over een hypotheek die is aangegaan voor de eigen woning in mindering mag komen op het belastbaar inkomen in Box 1. Alleen rente over schulden die zijn aangegaan voor aankoop, verbetering of onderhoud van de eigen woning komen in aanmerking. De aftrek verlaagt de te betalen inkomstenbelasting en is afhankelijk van het tarief in Box 1. In de loop der jaren zijn de regels aangescherpt en de aftrek geleidelijk beperkt door fiscale hervormingen en aanpassingen.

Andere situaties, zoals het veranderen van de hoofdwoning of verhuur, brengen vaak specifieke regels met zich mee. Verhuur of het feit dat de woning geen hoofdverblijf meer is, kan betekenen dat andere regels gelden of dat de woning in Box 3 valt voor de vermogensbelasting. De Belastingdienst voert de regels uit en verstrekt jaarlijks gegevens over de WOZ-waarde, het eigenwoningforfait en de mogelijkheden voor hypotheekrenteaftrek. De regels veranderen regelmatig door hervormingen, dus actuele informatie is aanbevolen.