eenmanspraktijken

Eenmanspraktijk is een praktijkvorm waarbij één persoon professionele diensten verleent aan cliënten. In Nederland en België wordt de term vaak gebruikt voor een eenmanszaak die is opgericht door een onafhankelijke professional in een gereglementeerd vakgebied, zoals artsen, tandartsen, fysiotherapeuten, psychologen of juristen. Eenmanspraktijken hebben doorgaans geen aparte rechtspersoonlijkheid; de eigenaar en de onderneming vormen feitelijk één geheel. De eigenaar is in beginsel persoonlijk aansprakelijk voor de verplichtingen van de praktijk, ook met privévermogen, tenzij er sprake is van specifieke verzekeringen of aanvullende regelingen.

Registratie en naleving verlopen via erkende kanalen: de praktijk staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en moet voldoen aan vakgerichte regels en toelatingseisen. Voor bepaalde beroepen bestaan aanvullende normen, zoals BIG-registratie voor medische professionals en tuchtrechtelijke regels. De fiscale behandeling verloopt meestal via de inkomstenbelasting (Box 1) op basis van het inkomen uit de praktijk, en btw heffen en afdragen volgens de geldende regels.

Voordelen van eenmanspraktijk zijn onder meer eenvoudige oprichting, directe controle en lagere administratieve lasten. Nadelen zijn onbeperkte aansprakelijkheid, beperkte groeimogelijkheden en fiscale druk bij hogere winsten. Voor professionals die aansprakelijkheid willen beperken of de continuïteit willen verbeteren, bestaan alternatieven zoals een maatschap of een besloten vennootschap (BV). Een maatschap biedt wel een scheiding tussen personen en medeondernemingen, terwijl een BV wel rechtspersoonlijkheid biedt maar meer complexiteit en kosten met zich meebrengt.

Samengevat is de eenmanspraktijk een veelgebruikte en toegankelijke vorm van zelfstandig beroep, met duidelijkheden rond aansprakelijkheid, belastingen en naleving, maar met beperkingen op het gebied van aansprakelijkheidsbescherming en schaalbaarheid.