dwarsfluit

De dwarsfluit is een blaasinstrument uit de familie van de houtblazers. Het wordt horizontaal bespeeld met de mond tegen de lipplaat en een verstelbare luchtstroom langs de rand van een opening. Door het openen en sluiten van toetsen verandert de lengte van de luchtpad en daarmee de toon. Moderne dwarsfluiten zijn meestal van metaal, maar houten of kunststof modellen bestaan ook.

Een hedendaagse dwarsfluit bestaat uit kopstuk, middenstuk en voetstuk. Het mechaniek volgt meestal het Boëhm-systeem, waarbij een reeks toetsen, veren en pads gaten afdekt of opent om verschillende toonhoogten te produceren. Het instrument is doorgaans in C gestemd en beschikt over een voetstuk, vaak met een B- of C-voet voor extra bereik.

Het klankbeeld is helder en energiek, met grote dynamische reikwijdte. De notatie klinkt zoals geschreven (concertpitch). Het bereik loopt ruwweg van C4 tot C7, met geavanceerde spelers die hogere noten kunnen produceren. Er bestaan varianten zoals de altfluit in G en de basfluit in C; de piccolo is een kleinere, hoger klinkende variant.

Historisch gezien heeft de dwarsfluit wortels in de Barok en Romantiek, maar de moderne uitvoering werd sterk beïnvloed door Theobald Boehm, die in 1839 het systeem ontwikkelde. De Boëhm-fluit werd in de 20e eeuw wereldwijd de standaard, wat betreft klank, intonatie en speelgemak.

Toepassingen: de dwarsfluit is een hoofdrolspeler in orkesten, kamermuziek en solistische repertoire, maar wordt ook in populaire en filmmuziek gebruikt. Leerlingen beginnen vaak met een starter-model en ontwikkelen technische beheersing van ademhaling, embouchure en articulatie.