duurzaamheids

Duurzaamheid is het vermogen om aan de behoeften van het heden te voldoen zonder daarmee de mogelijkheden van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen. Deze definitie is verwoord in de Brundtland-commissie uit 1987. Duurzaamheid wordt meestal gezien als een samenhang van drie dimensies: milieu, economie en samenleving, ook wel de drie pijlers genoemd. Deze pijlers zijn met elkaar verweven: economische ontwikkeling vindt plaats binnen ecologische grenzen en met aandacht voor sociale rechtvaardigheid.

Historisch gezien groeide naoorlogse welvaart uit tot druk op hulpbronnen en vervuiling, waarna milieubewustzijn toenam. In latere decennia werden thema’s zoals klimaat en circulaire economie belangrijker, en in 2015 werd het begrip duurzaamheidsontwikkeling verder uitgewerkt via de Sustainable Development Goals (SDGs). Beleidskaders op europees en nationaal niveau richten zich op minder CO2-uitstoot, circulaire productie, en hernieuwbare energie.

Belangrijke concepten en instrumenten zijn onder meer de circulaire economie, levenscyclusanalyse (LCA), koolstofvoetafdruk, water- en materiaalvoetafdruk, duurzame mobiliteit en duurzame landbouw. Praktijk en beleid worden ondersteund door regelgeving, economische prikkels en normen voor duurzaamheidsverslaggeving, waaronder ESG-criteria en maatschappelijke rapportage.

Impact en toepassing: voor bedrijven kan duurzaamheid leiden tot innovatie, kostenbesparing en betere risicobeheersing, terwijl overheden duurzaamheid vertalen naar regelgeving, infrastructuur en publieke diensten. Kritiek richt zich op meetproblemen, handelafwegingen en zorgen over greenwashing, evenals de behoefte aan een rechtvaardige transitie voor werknemers en gemeenschappen.

Voorbeelden zijn onder meer schone energieprojecten, recycling en ontwerp voor demontage, duurzame mobiliteit zoals elektrisch vervoer en openbaar vervoer, en duurzaam inkopen.