droogtechnieken

Droogtechnieken is een verzamelterm voor methoden waarmee vocht uit een materiaal of product wordt verwijderd. Ze worden toegepast om de stabiliteit, houdbaarheid, structuur of verwerkbaarheid te verbeteren en worden ingezet in sectoren zoals voeding, farmacie, chemie, bouw en textiel. De technieken kunnen worden ingedeeld naar mechanisme (verdamping, sublimatie, desorptie/adsorptie) en naar energie-inbreng (passief of actief).

Veelvoorkomende benaderingen zijn onder meer natuurlijke of passieve droogmethoden zoals lucht- en zon-drogen, die afhankelijk zijn van omgevingscondities en vaak suited zijn voor grote hoeveelheden of weinig waardevolle producten. Actieve droogmethoden omvatten verhitte droogprocessen zoals het gebruik van warme lucht, ovens, infrarood of microgolven, soms in combinatie met andere techniek om de droogsnelheid te verhogen. Vacuüm-drogen verlaagt de kookpunten en maakt droogproces mogelijk bij lagere temperaturen, wat nuttig is voor warmtegevoelige materialen. Diepe innovaties zijn onder meer freeze-drying (lyofilisatie), waarbij eerst wordt ingevroren en water ondervacuum sublimerend wordt verwijderd, waardoor structuur en gevoelige bestanddelen beter behouden blijven. Desiccant drying gebruikt vochtabsorbers om water uit het product te trekken. Verder bestaan er processen zoals spray drying en drum drying, veel toegepast in de voedingsindustrie en farmacie om vloeistoffen om te zetten in poeders of consistenten.

Toepassingen variëren van het concentreren van voedingsproducten en het verlengen van houdbaarheidsdatums tot het verkrijgen van stabiele poeders en kristallijne vormen in farmacologie en chemie. Belangrijke overwegingen zijn energieverbruik, beoogde eindvochtgehalte, kwaliteitsaspecten (kleur, smaak, nutriënten), risico op verontreiniging en kosten.