detectiebereiken

Detectiebereik is de maximale afstand waarop een sensor of systeem een doel of signaal onder specifieke voorwaarden betrouwbaar kan detecteren. Het is geen vaste eigenschap van het apparaat; het hangt af van de gebruikte technologie, de kenmerken van het doel, de omgevingsomstandigheden en de vereiste betrouwbaarheid en detectiedrempel.

In diverse domeinen spelen detectiebereik en detectieprestaties een cruciale rol. Voorbeelden zijn radar, lidar, sonar, infrarood en andere opto-elektronische sensoren, bewegingsmelders en medische beeldvorming. Modernere automobileradar heeft typisch een bereik in de orde van tientallen tot enkele honderden meters; lidar kan onder gunstige omstandigheden ook honderden meters bereiken; cameras detecteren afhankelijk van licht en contrast op kortere tot middelmatige afstanden; sonar werkt in water met metrieken variërend van meters tot tientallen meters.

Belangrijke factoren die het detectiebereik bepalen, zijn onder meer signaal-ruisverhouding (SNR), de grootte, vorm en reflectiviteit van het doel, de hoeken en veld van view van de sensor, de detectiedrempel en de integratietijd. Detectieprestaties worden vaak uitgedrukt in de detectiekans (Pd) en de kans op valse alarmen (Pfa). Testen gebeuren zowel in laboratorium- als in veldomstandigheden en volgen meestal toepassingsspecifieke normen en scenarios.

Omgevingsfactoren zoals weer, ruis, atmospherische attenuatie, rook of stof en lichtomstandigheden hebben een sterke invloed op het detectiebereik. In praktijk worden vaak sensorfusie en aanvullende ontwerpkeuzes toegepast om het operationele bereik te vergroten en de betrouwbaarheid te verhogen. Detectiebereik verwijst daarmee naar wat een systeem daadwerkelijk kan zien, afhankelijk van technologie, doel en omgeving.