darmbeschadiging

Darmbeschadiging is schade aan het maagdarmstelsel, variërend van oppervlakkige slijmvliesbeschadiging tot diepe weefselnecrose in de dunne of dikke darm. De aandoening kan leiden tot functieverlies van de darm, lekkage naar de buikholte en mogelijk levensbedreigende complicaties zoals perforatie of sepsis.

Oorzaken zijn onder meer letsel door lichamelijke trauma of operatie, ischemie (onderbreking van de bloedtoevoer), ontsteking of infectie, mechanische oorzaken zoals een darmobstructie, toxische invloeden (bijvoorbeeld medicijnen of alcohol), en bestraling. Ook aandoeningen als inflammatoire darmziekten, diverticulitis, tumoren en bepaalde virale of bacteriële infecties kunnen darmbeschadiging veroorzaken. De mate en locatie van de schade hangen sterk af van de onderliggende oorzaak.

Soorten en locaties variëren van mild mucosale beschadiging tot volledige doorbraak van de darmwand. Darmbeschadiging kan lokaal voorkomen, bijvoorbeeld in delen van de dunne of dikke darm, of systemisch zijn bij uitgebreide ischemie of sepsis. Symptomen zijn onder meer buikpijn, krampen, misselijkheid, braken, diarree of obstipatie, koorts, een opgeblazen gevoel en mogelijk bloed in de ontlasting.

Diagnose wordt gesteld op basis van lichamelijk onderzoek, laboratorische tests (zoals bloedbild en ontstekingsmarkers) en beeldvorming of endoscopie. CT-scan, MRT en echo kunnen informatie geven over locatie en oorzaak; endoscopie kan directe inspectie en weefselbiopties bieden.

Behandeling hangt af van de oorzaak en de ernst. Vaak zijn stabilisatie, vochttoediening en pijnstilling eerste Prioriteiten. Antibiotica worden gegeven bij infectie; bij obstructie, perforatie of necrose kan een operationele ingreep nodig zijn. Prognose varieert en hangt af van de oorzaak, de omvang van de schade en de algehele gezondheid van de patiënt. Preventie richt zich op het vroeg herkennen van risico’s en het behandelen van onderliggende aandoeningen.