bodemclassificatie

Bodemclassificatie is het systematisch ordenen en definiëren van bodems op basis van hun kenmerken. Het doel is om bodems te beschrijven, te vergelijken en te koppelen aan hun gebruikswaarde, beheer en milieueffecten.

De classificatie van bodems gebeurt volgens diverse systemen die morfologische, chemische en fysische eigenschappen, samen met de ontwikkelingsgeschiedenis van de bodem, als uitgangspunt nemen. Internationale systemen zoals de World Reference Base for Soil Resources (WRB) en de Amerikaanse Soil Taxonomy bieden een gemeenschappelijke taal met rangordes als orde, suborde en type (bij WRB: Luvisol, Podzol, Arenosol). Ook de FAO-UNESCO benadering speelt een rol in mondiale vergelijkingen. Nationale en regionale systemen kunnen aanvullende categorieën en terminologie bevatten die aansluiten bij lokale bodemkundige praktijk en beheer.

Kerncriteria van bodemclassificatie zijn onder meer morfologie (horizontenstructuur, kleur, textuur, structuur), fysische eigenschappen (textuur, drainage, waterbalans), chemische eigenschappen (pH, cation-uitwisseling, organische stof) en ontwikkelingskenmerken (horizonvorming, ouderdom). Diagnostische horizons en kenmerken helpen bij het definiëren van de klasse. Het classificatieproces omvat veldwaarneming, het nemen van monsters, laboratoriumanalyses en de interpretatie van de bevindingen volgens een bepaald systeem.

Toepassingen zijn onder meer land- en waterbeheer, landbouwplanning, ruimtelijke ordening, ecologie en milieuevaluaties. Bodemclassificatie is een hulpmiddel voor inschatting van landbouwgeschiktheid, stikstof- en waterdemand, en geotechnische eigenschappen. Gezien bodemontwikkeling en klimaat veranderen, evolueert classificatie met nieuw onderzoek en betere meetmethoden.