blokbouw

Blokbouw is een bouwmethode waarbij muren bestaan uit gestandaardiseerde blokken die in elkaar worden gezet. De blokken zijn meestal gemaakt van beton, cellenbeton (AAC) of keramische materialen. In dragende muren kunnen wapeningstaven en wapeningsnetten ten behoeve van versterking worden opgenomen. Blokken worden op een fundering geplaatst en met mortel aan elkaar bevestigd; bij grotere constructies kunnen extra liggers en kerndelen worden toegepast.

Tijdens de bouw worden de blokken op de juiste hoogte gelegd, de voegen gevuld en de muur eventueel verankerd aan vloeren en kolommen. Na het metselwerk volgt vaak stucwerk of pleisterwerk en kan de gevel worden bekleed met een beschermende laag.

Voordelen van blokbouw zijn onder meer snelle en relatief eenvoudige uitvoering, vaak lagere arbeidskosten en goede mechanische stabiliteit voor laag- tot middelhoogbouw. Het systeem kan ook een behoorlijke brand- en geluidweerstand bieden, afhankelijk van de bloktype en afwerking. Het is nog steeds in gebruik bij renovaties en bij prefab-woningen.

Nadelen zijn minder isolatie per oppervlakte in vergelijking met moderne geïsoleerde systemen, waardoor extra isolatie nodig kan zijn. Zonder goede detaillering kunnen koudebruggen en vochtproblemen ontstaan. Bij hoge seismische belasting vraagt blokbouw om aanvullende versterking en aandacht voor aansluiting met overige constructieonderdelen.

Historisch gezien werd blokbouw breed toegepast in Europa na de Tweede Wereldoorlog voor snelle woning- en utiliteitsbouw; in de Benelux bleef het vaak aantrekkelijk voor sociale woningbouw en renovatieprojecten.