belichtingsprincipes

Belichtingsprincipes vormen een set van richtlijnen en concepten die bepalen hoeveel licht bij een opname op de sensor terechtkomt. Het doel is het behouden van details in zowel schaduwen als hooglichten en het bereiken van de gewenste tonaliteit en sfeer. Belichting hangt af van de beschikbare lichtbronnen, de gewenste scherptediepte en de mogelijkheden van de opnameapparatuur. In de fotografie is een juiste belichting essentieel voor een duidelijke en consistente afbeelding.

De kern van belichtingsprincipes is de belichtingsdriehoek: diafragma, sluitertijd en ISO. Het diafragma (f-getal) regelt hoeveel licht er binnenvalt en beïnvloedt de scherptediepte; de sluitertijd bepaalt hoe lang de sensor belicht wordt en stuurt bewegingseffecten; ISO geeft de gevoeligheid van de sensor aan en beïnvloedt de hoeveelheid ruis. Samen bepalen ze de belichting en de belichtingswaarde (EV). Belichtingsmeting (bijv. evaluatieve/matrix en spot) en belichtingscompensatie helpen automatische systemen aan te passen aan de situatie. Bracketing kan worden toegepast om meerdere belichtingen vast te leggen.

Praktisch toepassen vereist regelmatig controleren van de belichting via histogrammen of beeldweergave en het aanpassen van instellingen bij wisselende lichtomstandigheden. In contrastrijke situaties kan men de belichting corrigeren door het wijzigen van een van de drie componenten of door het gebruik van reflecterende oppervlakken om hooglichten te beschermen. Bij studioverlichting worden vaak handmatige instellingen gebruikt om consistentie te waarborgen, terwijl in snelle buitenopnames automatische modi sneller kunnen zijn, mits de juiste belichtingscompensatie wordt toegepast.